Curitiba to Rio de Janeiro
Door: The survivor
Blijf op de hoogte en volg Maurice
26 Augustus 2013 | Brazilië, Rio de Janeiro
Inmiddels ben ik alweer 2,5 jaar ouder, wijzer?, i.i.g. rijker aan ervaring, armer in vermogen, maar dat is het meer dan waard. Dit houdt overigens ook in dat ik al over de helft van mijn reis ben. Als werktijd straks ook zo vlug voorbij gaat ben ik een gelukkig mens, maar dat zijn zorgen voor later. Werken in Brazilie is trouwens een stuk simpeler, ik heb meer facebookpagina's gezien dan enige serieuze zaken. En niet alleen in winkelcentra of hostels, maar zelfs de baas van Gui (advocatenafdeling) zat te facebooken toen ik hem ontmoette. Kennelijk hechten zij veel waarde aan sociale contacten, iets wat in Nederland ook maar eens meer geintroduceerd moet worden.
Curitiba
Uiteindelijk ben ik bijna een week in Curitiba geweest, vele barren bezocht, waaronder een bar met een spectaculaire vuurshow.
Met Maricel (mijn gids) meerdere parken bezocht, ideaal dat zij een auto had, anders had ik er nooit zoveel gezien, vanwege de lange afstanden. Het museum ''The eye'' behoort overigens tot een van de 20 mooiste museums in de wereld, zie foto.
Het weer verandert ook erg snel in Curitiba, de ene dag teenslippers, de andere dag een jas.. Dit komt, omdat het 800m boven de zeespiegel ligt.
Op een avond gingen we naar een bluesbar, wat beter was dan ik had gedacht; en niet alleen vanwege de mooie dames.. Daar een vriend (Gui) van Maricel ontmoet, superrelaxte gast. Hij nodigde mij uit om bij zijn familie te verblijven, waar ik natuurlijk geen nee tegen zei! Ik had namelijk een beetje saaie dag achter de boeg, Maricel moest dingen regelen en er werd dus alleen Portugees gepraat, maarja die avond mijzelf dan maar verwend met 2 goed gevulde hotdogbroodjes! En het hostel waarin ik verbleef was ook niet je-van-het. Aangezien er maar 1 gast was die gebrekkig Spaans sprak..
Gui heeft een supervriendelijke familie, echter konden ze geen Engels, maar zijn moeder Spaans en zijn zus Duits, maar no problem ik pas mij wel aan. Ze hadden ook net een puppy, die mij continu beet. Wel vreemd dat alle dieren mij hier ''mogen''. Daardoor begin ik ze ook iets meer te weerstaan.
Met Gui naar zijn werk geweest, de rechtbank. Supergaaf, want vanaf de bovenste verdieping was de hele stad te overzien! Een zeer groene omgeving, met 1 boom die eruit springt, de Araucaria angustifolia. Het is trouwens verboden om die te kappen. Zelfs gebouwen moeten ruimte maken voor de boom of men dient 20.000 reais (/3 = euro's) te betalen.
'S ochtends met een oud professor/docent van Gui ontbeten in uiteraard een luxe restaurant (advocaten verdienen bakken met geld hier). Het is hier namelijk normaal om vrienden te worden met een leraar. Je kunt hen gerust uitnodigen voor een barbecue vertelde hij mij, een stuk minder formeel dan in NL dus.
De stad Curitiba is overigens vrij europeaans. Vele inwoners hebben een duitse, italiaanse of portugese afkomst. Alhoewel niet alles even goed geregeld is als in Europa. Bijvoorbeeld: verpleeghuizen zijn iets minder fraai en minder luxe dan in Nederland(bezocht, want Gui's vader doet hier vrijwilligerswerk).
In deze stad voor de eerste keer in Zuid-Amerika trouwens flink gedonder gehad, gelukkig slechts in de vorm van onweer, dus geen paniek. Dit ging gepaard met een flinke stortbui, maar gelukkig zat ik veilig in een auto en niet onbelangrijk droog! Zelfs de volgende dag huilde de hemel nog na, perfect dus voor een busrit naar de grijze stad Sao Paolo. Een keer goed getimed?, intuitie? Neen, puur geluk. Gui gaf mij trouwens een rit naar het busstation, heel fijn!
Sao Paolo
De bus, een prima vervoersmiddel, alhoewel zo nu en dan een aanval op mijn reukorgaan werd gepleegd. Niet alleen in de vorm van gassen, maar ook een onweerstaanbare lucht van een verrotte adamsappel of een jarenlang niet gepoetst gebit. Voor diegenen die hier geen voorbeeld bij kunnen bedenken, denk dan een een passerende giertank.
En fin, in de bus een meisje ontmoet uit Curitiba, leuk mee kunnen kletsen. Zij wilde mij wel begeleiden in Sao Paolo naar mijn nieuwe host. Daar was ik natuurlijk erg blij mee, aangezien Sao Paolo niet de meest makkelijke stad is qua openbaar vervoer. Mijn host(Isabella) was trouwens diegene die mij eerder had weggebracht naar het vliegveld in Sao Paolo. Het mooie was dat haar hond nu 5 puppies had, superschattig! Helaas poepten en pisten ze wel de hele woonkamer onder, maarja een paar dagen leven tussen hondendrollen is te overzien. Bij hen feijoada gemaakt en andijviepizza op, erg lekker. Dus nu weet ik eindelijk hoe ik feijoada moet maken!
Op een dag wilde ik naar een museum gaan, met een uitgebreide routebeschrijving, natuurlijk kon ik 1 straat weer niet vinden en na 2 uur ben ik maar weer huiswaarts gekeerd, aangezien het maar een half uur zou moeten duren. Toen maar een andere culturele activiteit gedaan. Gelukkig had ik 'casa da rosas' direct gevonden, was heerlijk weer dus lekker op het terras daar gezeten! Op maandag opnieuw het museum geprobeerd en wonder boven wonder had ik het in een keer gevonden. Ik blij, totdat het museum gesloten was;p Maarja onderweg lekker churros op, de frikandel speciaal van Brazilie, dus dat maakte de dag meteen weer goed!
Isabella had helaas weinig tijd om mij rond te leiden, aangezien ze was begonnen met een tandartsstudie. Maar gelukkig kende ik nog een meisje (Patricia) van couchsurfen en heb toen met haar een activiteit gedaan, de bios! Heel relaxt, voor 2 euro kun je hier een film kijken, niet verkeerd dus. Een andere dag ook nog even met haar koffie gedronken en gebabbeld, zo kwam ik de dagen dus prima door, een superaardige meid!
Andere dagen heb ik zelf de stad verkend, op de gekste plekken zwervers gezien(wemelt ervan), een shopping center bezocht, tv series gekeken en zo nu en dan wat zonuurtjes meegepikt. In het shopping center stond een politiemeneer met een dikke shotgun, wachtend totdat hij een keer zijn kogels kon laten knetteren. Ik haalde dus maar geen gekke fratsen uit, want het geweer zag er tenslotte niet uit om op konijntjes te schieten.
Met Isabella en haar vrienden nog naar een vette club geweest, waar ik weer even heb kunnen genieten van electronic music!
Ubatuba en Paraty (google maps)
Mijn plan was om vanuit Sao Paolo naar Paraty te vertrekken, maar de bus was vol, erg leuk, want de volgende ging pas om 12.30 uur. Ik zou mij dus 4,5 uur moeten vervelen op het busstation in SP. Toch even nagevraagd of er geen andere optie was, en ja die was er! Via Ubatuba reizen en dan daar overstappen. Ik moest daar alsnog 3,5 uur wachten, maar dat was iig al minder dan 4 uur. Eenmaal aangekomen in Ubatuba bleek dat ik naar een ander busstation moest gaan om in Paraty te komen. Gelukkig was dit slechts 2 straten verwijderd. Na 2 straten eerst maar even koffie gedronken en nagevraagd of ik bij de juiste busstop was. Mijn Portunao werd dus weer op de proef gesteld, goed voor mijn creatieve geest. Maar nee dus, ik was bij de verkeerde.. Toen is de vrouw uit de winkel gaan navragen bij het busstation waar ik nou heen moest, omdat zij dacht dat de bus naar Paraty wel bij het busstation was. Hijgend en puffend terugkomend van het busstation (overgewicht) zei ze, je moet 'daar' heen. Superaardig dus! Om mijn dank te tonen heb ik er nog maar een broodje gekocht.
Helaas moest ik nog wel een tijd wachten. Eerst maar een goede lunch gehad, feijoada uiteraard! Maar daarna had ik nog steeds 2,5 uur over. Mijn instinct gaf aan dat ik vlakbij de zee was, en ja hoor, bingo! Heerlijk kunnen genieten van de zon, zee en het magnifieke uitzicht. Die uurtjes vlogen dus om. Voordat ik echter in Paraty was was het echter al 18.30 uur, donker. Toen moest ik nog naar mijn host toe met een bus. Vanaf die busstop begon het echte survivallen.
Ik had grofweg uitleg gekregen hoe ik moest lopen, maar heel duidelijk was het niet. Na tientallen meters zwoegen, bergopwaarts op een modderpad in het donker, zonder straatverlichting, met mijn flightbag en in mijn andere hand mijn zaklamp(mobiel) stond ik ineens voor een splitsing. Links of rechts, 50% kans. Zonder al te lang na te denken gokte ik links, gelukkig de goede:) Maar er stond mij nog een pittige klim te wachten totdat ik eindelijk een huis zag, godzijdank wat was ik blij, want ik was al bijna op de top van de berg. In dat huis zag ik een kerel met een blote pens, maarja ik vriendelijke roepen: ''Hola, estoy buscando para Sofie y Fernando''. Oef, hij begreep me en wees mij hogerop. Na nog verder omhoog te klimmen zag ik een ander klein huisje. Ik opnieuw, hola... Toen kwam een vrouw naar buiten en wees mij naar een of ander schapenhek. En ja hoor, daar was mijn 'couch' dus blijkbaar, een grot! What the f*ck dacht ik.. Pikkedonker, want ik had slechts mijn telefoonzaklamp. Het eerste wat ik in de grot zag was een paradijsvogel, prachtig uiteraard, maar vreemd. Ik roepen, Hello is there anyone? No response.. Toen zag ik een tent staan in de grot, ik nog een keer roepen, schudden aan de tent, maar nee hoor er was niemand. Toen brak mij de klomp en ben ik teruggegaan naar de buren om te vragen of zij wisten waar Sofie en Fernando waren. Toen liep ze mee, deed licht aan in de grot en zei, boven is ook nog een verdieping met een soort schapenstal. Maarja ook daar was niemand.. Ondertussen ging ik kapot van de dorst, dus eerst maar water gekookt en een slokje heet water verorbert. Teruggaan naar een hostel zag ik niet als een optie, want ik vond dit wel een uitdaging, dus ben maar gewoon gaan slapen in de schapenstal.
Om 01.00 uur 's nachts werd ik wakker van een naderend geluid en 2 mensen die praatten. Voor de zekerheid had ik een bezem naast mijn bed gezet, aangezien ik in the middle of nowhere was. Gelukkig waren het mijn hosts; aardige lui, maar erg vreemde vogels, want af en toe zaten ze mij zo schaapachtig aan te kijken alsof ik een god uit het westen was. Het zou mij zelfs niet eens verbazen als ze gingen bleren.
De volgende dag rond 9 uur opgestaan, rijst gekookt, want brood moest ik zelf bakken, maar daar had ik geen zin in, want de zon had een prachtige dag aangekondigd. Mijn hosts gingen weg naar een massagecursus en hadden mij aangegeven wat ik kon doen.
Op het moment dat ik bijna klaar was om te gaan, hoorde ik ineens gerispel vanuit de bosjes. Bleek het een zwerver te zijn met een zak op zijn rug, opnieuw: what the f*ck.. Ondanks dat hij mij groette, vertrouwde ik het zaakje niet en heb ik mijn spullen gepakt en ben ik naar een hostel gegaan. Wat een adventuur was dit zeg, haha, blij dat ik het heb meegemaakt, maar voortaan verblijf ik toch liever in een huis;) Het was overigens wel echt rust en natuurschoon!
Een hostel vinden was trouwens niet heel simpel, want bij het tourist information center kunnen ze geen Engels, heel handig. En er lagen alleen folders van hostels in andere steden, superlogisch. Gelukkig kende ze 1 hostel en toen onderweg zag ik zelf een ander hostel en ben toen daarheen gegaan, na uiteraard er eerst 2 keer langs op te zijn gelopen.
Na een goede nachtrust was ik klaar om Paraty te verkennen. Ik ben naar watervallen geweest, waar je o.a. van een rots kon afglijden. Dat liet deze waterrat natuurlijk niet aan zijn neus voorbij gaan. Na een paar uur mij te hebben vermaakt in het water, ging ik naar een cachaca(typische Braziliaanse rum) brouwerij. Daar gratis shots gekregen, o.a. gemixt met kaneel en karamel, heerlijk. Wel knetterlam na afloop, strompelend zocht ik de weg terug naar het hostel, na uren dwalen.. nee hoor geintje die paar shots kon ik nog wel aan;) Toen ik overigens thuiskwam waren er wel een boel dronken hostelaars, want die hadden een boottrip gedaan waarin cachaca aan boord was, een emmer vol. Deze hadden ze meegenomen naar het hostel en vergezelden mij met hen 'gezelschap'. Toffe, maar gekke Engelsen!
Die boottrip moest ik ook maar gaan maken, wat ik de volgende dag dus heb gedaan. Echter wel verstandig, zonder de cachaca. Was een stuk goedkoper..Een prachtige dag gehad, zon, 2 eilanden bezocht en 1 oogstrelend strand. O.a. zee-egels en allerlei vissen gezien. De kapitein(25 jaar ofzo) nodigde mij uit voor een jump vanaf een rots(5m hoog), wat ik natuurlijk niet afsloeg! Hij had al snel door dat ik graag in het water speelde. Eerst moesten we tussen de bomen en aapjes door slingeren om bij de rots te komen. De volgende dag heb ik nog even genoten van het strand en op die manier afscheid kunnen nemen van het schone Paraty om mij vervolgens geestelijk te kunnen voorbereiden op Rio de Janeiro!
ps. Een dag- en nachtritme heb ik totaal niet meer, laat staan het verschil tussen weekenden en normale 'werkdagen'. Alle dagen voelen als vakantie/reizen(om het wat aantrekkelijker te laten klinken). Velen van jullie zijn ondertussen al weer aan het werk, nouja die tijd komt van mij vast nog wel een keer;) Tenslotte voel ik mij momenteel nog geen werkpaard/ezel. En wat betreft mijn planning, die is er niet meer! Ik reis waar ik heen wil en aangezien de reisuren meevallen ben ik bereid om 12 uur op te offeren in een bus.
Fijn om te horen dat i.i.g. iedereen een goede, zonnige zomer heeft gehad! Echter wel weer jammer dat ik zo'n geweldige zomer net moet missen. Alhoewel ik niet klaag momenteel, want in Rio is het een zeer aangename temperatuur, 25-30 graden!
Abracos de Rio de Janeiro!
Curitiba
Uiteindelijk ben ik bijna een week in Curitiba geweest, vele barren bezocht, waaronder een bar met een spectaculaire vuurshow.
Met Maricel (mijn gids) meerdere parken bezocht, ideaal dat zij een auto had, anders had ik er nooit zoveel gezien, vanwege de lange afstanden. Het museum ''The eye'' behoort overigens tot een van de 20 mooiste museums in de wereld, zie foto.
Het weer verandert ook erg snel in Curitiba, de ene dag teenslippers, de andere dag een jas.. Dit komt, omdat het 800m boven de zeespiegel ligt.
Op een avond gingen we naar een bluesbar, wat beter was dan ik had gedacht; en niet alleen vanwege de mooie dames.. Daar een vriend (Gui) van Maricel ontmoet, superrelaxte gast. Hij nodigde mij uit om bij zijn familie te verblijven, waar ik natuurlijk geen nee tegen zei! Ik had namelijk een beetje saaie dag achter de boeg, Maricel moest dingen regelen en er werd dus alleen Portugees gepraat, maarja die avond mijzelf dan maar verwend met 2 goed gevulde hotdogbroodjes! En het hostel waarin ik verbleef was ook niet je-van-het. Aangezien er maar 1 gast was die gebrekkig Spaans sprak..
Gui heeft een supervriendelijke familie, echter konden ze geen Engels, maar zijn moeder Spaans en zijn zus Duits, maar no problem ik pas mij wel aan. Ze hadden ook net een puppy, die mij continu beet. Wel vreemd dat alle dieren mij hier ''mogen''. Daardoor begin ik ze ook iets meer te weerstaan.
Met Gui naar zijn werk geweest, de rechtbank. Supergaaf, want vanaf de bovenste verdieping was de hele stad te overzien! Een zeer groene omgeving, met 1 boom die eruit springt, de Araucaria angustifolia. Het is trouwens verboden om die te kappen. Zelfs gebouwen moeten ruimte maken voor de boom of men dient 20.000 reais (/3 = euro's) te betalen.
'S ochtends met een oud professor/docent van Gui ontbeten in uiteraard een luxe restaurant (advocaten verdienen bakken met geld hier). Het is hier namelijk normaal om vrienden te worden met een leraar. Je kunt hen gerust uitnodigen voor een barbecue vertelde hij mij, een stuk minder formeel dan in NL dus.
De stad Curitiba is overigens vrij europeaans. Vele inwoners hebben een duitse, italiaanse of portugese afkomst. Alhoewel niet alles even goed geregeld is als in Europa. Bijvoorbeeld: verpleeghuizen zijn iets minder fraai en minder luxe dan in Nederland(bezocht, want Gui's vader doet hier vrijwilligerswerk).
In deze stad voor de eerste keer in Zuid-Amerika trouwens flink gedonder gehad, gelukkig slechts in de vorm van onweer, dus geen paniek. Dit ging gepaard met een flinke stortbui, maar gelukkig zat ik veilig in een auto en niet onbelangrijk droog! Zelfs de volgende dag huilde de hemel nog na, perfect dus voor een busrit naar de grijze stad Sao Paolo. Een keer goed getimed?, intuitie? Neen, puur geluk. Gui gaf mij trouwens een rit naar het busstation, heel fijn!
Sao Paolo
De bus, een prima vervoersmiddel, alhoewel zo nu en dan een aanval op mijn reukorgaan werd gepleegd. Niet alleen in de vorm van gassen, maar ook een onweerstaanbare lucht van een verrotte adamsappel of een jarenlang niet gepoetst gebit. Voor diegenen die hier geen voorbeeld bij kunnen bedenken, denk dan een een passerende giertank.
En fin, in de bus een meisje ontmoet uit Curitiba, leuk mee kunnen kletsen. Zij wilde mij wel begeleiden in Sao Paolo naar mijn nieuwe host. Daar was ik natuurlijk erg blij mee, aangezien Sao Paolo niet de meest makkelijke stad is qua openbaar vervoer. Mijn host(Isabella) was trouwens diegene die mij eerder had weggebracht naar het vliegveld in Sao Paolo. Het mooie was dat haar hond nu 5 puppies had, superschattig! Helaas poepten en pisten ze wel de hele woonkamer onder, maarja een paar dagen leven tussen hondendrollen is te overzien. Bij hen feijoada gemaakt en andijviepizza op, erg lekker. Dus nu weet ik eindelijk hoe ik feijoada moet maken!
Op een dag wilde ik naar een museum gaan, met een uitgebreide routebeschrijving, natuurlijk kon ik 1 straat weer niet vinden en na 2 uur ben ik maar weer huiswaarts gekeerd, aangezien het maar een half uur zou moeten duren. Toen maar een andere culturele activiteit gedaan. Gelukkig had ik 'casa da rosas' direct gevonden, was heerlijk weer dus lekker op het terras daar gezeten! Op maandag opnieuw het museum geprobeerd en wonder boven wonder had ik het in een keer gevonden. Ik blij, totdat het museum gesloten was;p Maarja onderweg lekker churros op, de frikandel speciaal van Brazilie, dus dat maakte de dag meteen weer goed!
Isabella had helaas weinig tijd om mij rond te leiden, aangezien ze was begonnen met een tandartsstudie. Maar gelukkig kende ik nog een meisje (Patricia) van couchsurfen en heb toen met haar een activiteit gedaan, de bios! Heel relaxt, voor 2 euro kun je hier een film kijken, niet verkeerd dus. Een andere dag ook nog even met haar koffie gedronken en gebabbeld, zo kwam ik de dagen dus prima door, een superaardige meid!
Andere dagen heb ik zelf de stad verkend, op de gekste plekken zwervers gezien(wemelt ervan), een shopping center bezocht, tv series gekeken en zo nu en dan wat zonuurtjes meegepikt. In het shopping center stond een politiemeneer met een dikke shotgun, wachtend totdat hij een keer zijn kogels kon laten knetteren. Ik haalde dus maar geen gekke fratsen uit, want het geweer zag er tenslotte niet uit om op konijntjes te schieten.
Met Isabella en haar vrienden nog naar een vette club geweest, waar ik weer even heb kunnen genieten van electronic music!
Ubatuba en Paraty (google maps)
Mijn plan was om vanuit Sao Paolo naar Paraty te vertrekken, maar de bus was vol, erg leuk, want de volgende ging pas om 12.30 uur. Ik zou mij dus 4,5 uur moeten vervelen op het busstation in SP. Toch even nagevraagd of er geen andere optie was, en ja die was er! Via Ubatuba reizen en dan daar overstappen. Ik moest daar alsnog 3,5 uur wachten, maar dat was iig al minder dan 4 uur. Eenmaal aangekomen in Ubatuba bleek dat ik naar een ander busstation moest gaan om in Paraty te komen. Gelukkig was dit slechts 2 straten verwijderd. Na 2 straten eerst maar even koffie gedronken en nagevraagd of ik bij de juiste busstop was. Mijn Portunao werd dus weer op de proef gesteld, goed voor mijn creatieve geest. Maar nee dus, ik was bij de verkeerde.. Toen is de vrouw uit de winkel gaan navragen bij het busstation waar ik nou heen moest, omdat zij dacht dat de bus naar Paraty wel bij het busstation was. Hijgend en puffend terugkomend van het busstation (overgewicht) zei ze, je moet 'daar' heen. Superaardig dus! Om mijn dank te tonen heb ik er nog maar een broodje gekocht.
Helaas moest ik nog wel een tijd wachten. Eerst maar een goede lunch gehad, feijoada uiteraard! Maar daarna had ik nog steeds 2,5 uur over. Mijn instinct gaf aan dat ik vlakbij de zee was, en ja hoor, bingo! Heerlijk kunnen genieten van de zon, zee en het magnifieke uitzicht. Die uurtjes vlogen dus om. Voordat ik echter in Paraty was was het echter al 18.30 uur, donker. Toen moest ik nog naar mijn host toe met een bus. Vanaf die busstop begon het echte survivallen.
Ik had grofweg uitleg gekregen hoe ik moest lopen, maar heel duidelijk was het niet. Na tientallen meters zwoegen, bergopwaarts op een modderpad in het donker, zonder straatverlichting, met mijn flightbag en in mijn andere hand mijn zaklamp(mobiel) stond ik ineens voor een splitsing. Links of rechts, 50% kans. Zonder al te lang na te denken gokte ik links, gelukkig de goede:) Maar er stond mij nog een pittige klim te wachten totdat ik eindelijk een huis zag, godzijdank wat was ik blij, want ik was al bijna op de top van de berg. In dat huis zag ik een kerel met een blote pens, maarja ik vriendelijke roepen: ''Hola, estoy buscando para Sofie y Fernando''. Oef, hij begreep me en wees mij hogerop. Na nog verder omhoog te klimmen zag ik een ander klein huisje. Ik opnieuw, hola... Toen kwam een vrouw naar buiten en wees mij naar een of ander schapenhek. En ja hoor, daar was mijn 'couch' dus blijkbaar, een grot! What the f*ck dacht ik.. Pikkedonker, want ik had slechts mijn telefoonzaklamp. Het eerste wat ik in de grot zag was een paradijsvogel, prachtig uiteraard, maar vreemd. Ik roepen, Hello is there anyone? No response.. Toen zag ik een tent staan in de grot, ik nog een keer roepen, schudden aan de tent, maar nee hoor er was niemand. Toen brak mij de klomp en ben ik teruggegaan naar de buren om te vragen of zij wisten waar Sofie en Fernando waren. Toen liep ze mee, deed licht aan in de grot en zei, boven is ook nog een verdieping met een soort schapenstal. Maarja ook daar was niemand.. Ondertussen ging ik kapot van de dorst, dus eerst maar water gekookt en een slokje heet water verorbert. Teruggaan naar een hostel zag ik niet als een optie, want ik vond dit wel een uitdaging, dus ben maar gewoon gaan slapen in de schapenstal.
Om 01.00 uur 's nachts werd ik wakker van een naderend geluid en 2 mensen die praatten. Voor de zekerheid had ik een bezem naast mijn bed gezet, aangezien ik in the middle of nowhere was. Gelukkig waren het mijn hosts; aardige lui, maar erg vreemde vogels, want af en toe zaten ze mij zo schaapachtig aan te kijken alsof ik een god uit het westen was. Het zou mij zelfs niet eens verbazen als ze gingen bleren.
De volgende dag rond 9 uur opgestaan, rijst gekookt, want brood moest ik zelf bakken, maar daar had ik geen zin in, want de zon had een prachtige dag aangekondigd. Mijn hosts gingen weg naar een massagecursus en hadden mij aangegeven wat ik kon doen.
Op het moment dat ik bijna klaar was om te gaan, hoorde ik ineens gerispel vanuit de bosjes. Bleek het een zwerver te zijn met een zak op zijn rug, opnieuw: what the f*ck.. Ondanks dat hij mij groette, vertrouwde ik het zaakje niet en heb ik mijn spullen gepakt en ben ik naar een hostel gegaan. Wat een adventuur was dit zeg, haha, blij dat ik het heb meegemaakt, maar voortaan verblijf ik toch liever in een huis;) Het was overigens wel echt rust en natuurschoon!
Een hostel vinden was trouwens niet heel simpel, want bij het tourist information center kunnen ze geen Engels, heel handig. En er lagen alleen folders van hostels in andere steden, superlogisch. Gelukkig kende ze 1 hostel en toen onderweg zag ik zelf een ander hostel en ben toen daarheen gegaan, na uiteraard er eerst 2 keer langs op te zijn gelopen.
Na een goede nachtrust was ik klaar om Paraty te verkennen. Ik ben naar watervallen geweest, waar je o.a. van een rots kon afglijden. Dat liet deze waterrat natuurlijk niet aan zijn neus voorbij gaan. Na een paar uur mij te hebben vermaakt in het water, ging ik naar een cachaca(typische Braziliaanse rum) brouwerij. Daar gratis shots gekregen, o.a. gemixt met kaneel en karamel, heerlijk. Wel knetterlam na afloop, strompelend zocht ik de weg terug naar het hostel, na uren dwalen.. nee hoor geintje die paar shots kon ik nog wel aan;) Toen ik overigens thuiskwam waren er wel een boel dronken hostelaars, want die hadden een boottrip gedaan waarin cachaca aan boord was, een emmer vol. Deze hadden ze meegenomen naar het hostel en vergezelden mij met hen 'gezelschap'. Toffe, maar gekke Engelsen!
Die boottrip moest ik ook maar gaan maken, wat ik de volgende dag dus heb gedaan. Echter wel verstandig, zonder de cachaca. Was een stuk goedkoper..Een prachtige dag gehad, zon, 2 eilanden bezocht en 1 oogstrelend strand. O.a. zee-egels en allerlei vissen gezien. De kapitein(25 jaar ofzo) nodigde mij uit voor een jump vanaf een rots(5m hoog), wat ik natuurlijk niet afsloeg! Hij had al snel door dat ik graag in het water speelde. Eerst moesten we tussen de bomen en aapjes door slingeren om bij de rots te komen. De volgende dag heb ik nog even genoten van het strand en op die manier afscheid kunnen nemen van het schone Paraty om mij vervolgens geestelijk te kunnen voorbereiden op Rio de Janeiro!
ps. Een dag- en nachtritme heb ik totaal niet meer, laat staan het verschil tussen weekenden en normale 'werkdagen'. Alle dagen voelen als vakantie/reizen(om het wat aantrekkelijker te laten klinken). Velen van jullie zijn ondertussen al weer aan het werk, nouja die tijd komt van mij vast nog wel een keer;) Tenslotte voel ik mij momenteel nog geen werkpaard/ezel. En wat betreft mijn planning, die is er niet meer! Ik reis waar ik heen wil en aangezien de reisuren meevallen ben ik bereid om 12 uur op te offeren in een bus.
Fijn om te horen dat i.i.g. iedereen een goede, zonnige zomer heeft gehad! Echter wel weer jammer dat ik zo'n geweldige zomer net moet missen. Alhoewel ik niet klaag momenteel, want in Rio is het een zeer aangename temperatuur, 25-30 graden!
Abracos de Rio de Janeiro!
-
26 Augustus 2013 - 08:22
Willy:
Hoi Maurice,
Wat een verhalen allemaal!!!
Jouw leven is wel heeeeeel anders dan dat bij ons.
ALS je terug bent in Huissen moeten we maar een stel dames voor je inhuren om je overal de weg te wijzen, want blijkbaar kom je dan op de goeie plek etc. en dat ben je zo gewend op reis. We hebben nog tijd, omdat je nog een poosje reist, dus een selectie kan ook nog!
We eten hier nog steeds aardappelen en groenten en vlees, en soms pizza's en pasta's, ook dat zal wennen zijn. Wat zul je straks goed kunnen koken THUIS. Al dat vlees da's niks voor mij maar je kunt ons wel veel vertellen van dat lekkers. En drankjes zijn ook belangrijk voor mij.
En wij eten en slapen op tijd, wij hebben namelijk nog een dagritme. Vooral die mensen die weer werken (weet jij wat dat is?), het schijnt dat je dan iedere dag ergens naar toe moet om iets te presteren (wat een vies woord!!!).
Maar heel soms hebben we vrije tijd en dan gaan we op visite bij elkaar en roddelen we over de familie.
Deze week moeten we weer eens bij Luuk gaan kijken, ook wij hebben rondgetrokken, ALLEEN in Nederland, en Luuk is ook weg geweest van Huissen!!!!
En Maurice, ik dacht nou krijgen we een prachtig verhaal van die mensen in de rots en dan ga je er vandoor. Begon net spannend te worden. Maar blijf op je gevoel vertrouwen dan hebben wij hier ook een beetje rust. Geniet ervan!!!
Groeten Willy -
26 Augustus 2013 - 09:26
Thea Daams :
Hoi Maurice,
Weer een heel mooi verslag,leuk om zo al je avonturen te lezen en je foto's te zien.
Je maakt van alles mee geweldig!
Geniet want dit maak je maar een keer in je leven mee (waarschijnlijk).
Nog veel plezier en veel groetjes van uit huissen. -
26 Augustus 2013 - 09:27
Femmy:
Hallo Maurice
In plaats van de krant je reisverslag gelezen vanmorgen.
Omdat Marian vertelde dat je zo goed kunt schrijven was ik wel nieuwsgierig.
Wat een geweldige ervaring, en wat maak je veel mee.
Niet ongevaarlijk soms maar Brazilië is dus een prachtig land met behulpzame mensen.
Blijkbaar gaat het contact maken je heel makkelijk af, leuk om al die ontmoetingen te lezen.
En zo maar bij iedereen thuis te worden uitgenodigd, heel bijzonder allemaal.
Je bent dus op de helft en het vliegt voorbij.
Neem het ervan en geniet!
Groeten van Femmy
-
26 Augustus 2013 - 09:43
Michelle:
Hey Moot!
wat een verhalen allemaal weer! volgens mij heb je wel even de tijd nodig bij thuiskomst om te beseffen wat je allemaal wel niet gedaan hebt tijdens je reis.
Spannend met die grot/zwerver hoor!
wel supergaaf dat rots-jumpen en de mooie natuur!
Ik zou zeggen geniet nog heerlijk van de avonturen daar, want voor je het weet zit je straks weer in het koude kikkerlandje haha. (al heeft dat natuurlijk ook zo zijn charme),,kun je een keer langskomen in ons nieuwe huisje in Angeren haha.
Enjoy!
Groetjes Michelle -
26 Augustus 2013 - 09:56
Rogier:
Mooie nieuwe ervaringen weer kleine! Alhoewel ik wel iets herken in 'ik kan t niet vinden dus ga maar weer op naar huis', iets met Rotterdam ofzo ;)
Dat jíj in die paar maanden echter 2,5 jaar wijzer bent geworden betwijfel ik trouwens. Zoiets met die grot kan alleen jij ook meemaken he, ik dacht ook nu komt een extreme survival verhaal, zoals op discovery channel, maar het blijft ( gelukkig) bij het bezemen van een grot. Volgende keer wel meer over de (jouw) braziliaanse chicas schrijven hè -
26 Augustus 2013 - 17:37
Jip:
Joo Maus,
Goed om te horen dat je avonturen je bevallen man. Ik kan me voorstellen dat het af en toe wel lastig is om daar je plaats van bestemming te vinden.. maar met zo'n perfect richtinggevoel als dat jij hebt komt dat natuurlijk altijd op zijn pootjes terecht (...). Gelukkig voor NL ben je al op de helft van je reis en gelukkig voor jou heb je nog de helf van je reis in het verschiet! Neem het er van, drink een paar cachaca's op ons en denk niet te veel aan het wachtende leventje als loonslaaf!
Greetz -
26 Augustus 2013 - 20:15
Hans En Marian:
Ha Maurice,
Wat een verhaal zeg,het is maar goed dat ik niet alles weet.
Zou ik slapeloze nachten hebben.Ik vind het wel fijn dat je zo geniet.
Mooie foto"s hebt je gemaakt.Zo kunnen wij ook mee genieten met je belevenissen.
Ik hoop dat je straks voor ons ook die bijzondere gerechten kunt klaar maken.
Je ontmoet ook ieder keer wel weer een aardig persoon,nu ene Guy weer.
Geweldig dat je dan met hem mee mag naar de rechtbank en daar ook weer aardige mensen ontmoet.
Zou toch dat lieve snuutje ermee te maken hebben?? Vast wel!!
Ik geloof graag dat je geen benul meer hebt van dag of tijd .Nu ik vrij ben moet ik er zelfs bij nadenken.
Of zou het de oude dag zijn????
Ik ben wel steeds aan het werk thuis of bij Luuk.Maar natuurlijk deel ik het zelf in en is het geen aangenomen werk.
Nou maurice, geniet nog lekker maar blijft goed opletten.Wij willen je wel graag weer goed thuis zien komen.
Al duurt dat nog wel heeeel lang voor ons .Voor jou gaat het natuurlijk veel te snel.
Groetjes van vele kennissen en vrienden van ons.
Van mij natuurlijk een dikke knuffel.Mam -
27 Augustus 2013 - 11:36
Koos Meeuwsen:
Maurice,
Je blijft lekker vlot en boeiend schrijven.
Je wordt nog een kei in het benutten van het openbaar vervoer (bus). Kun je altijd nog een baan in Nederland bij een busbedrijf zoeken (adviseur).
Ik begrijp , dat je een grote aantrekkingskracht op dames en..dieren hebt. Wandelen met een poedeltje door de Loostraat (met jasje voor de hond). Zie je het al voor je?
Je maag zal nu wel resistent zijn tegen allerlei klleine beestjes en wormen. Je eet zo te lezen genoeg en van alles wat.
Andijviepizza: een gat in de markt? Geef terug in Nederland de pizzeria's maar advies. Kunnen ze best gebruiken in deze moeilijke economische tijden.
Veel plezier verder met de "ontdekkingstochten" en zorg goed voor jezelf (maar dat lukt wel zo te lezen).
Groeten vanuit het middelpunt van de wereld,
Koos -
31 Augustus 2013 - 22:36
Irma :
Hoi Mauriesje!
Wat was het leuk om met je te skypen! Wij met z'n allen voor de pc van Femke en dan lijk je zo dichtbij! Bijzonder is dat. Je hebt wel een voller snuutje gekregen of ligt dat aan de camera? En ja wat een verhalen zeg, je maakt het wel spannend! Een holbewoner, echt helemaal terug naar de basis! Je gaat nu snel naar Bolivia, toch? Wil je daar goed uitkijken en stippel je route goed uit. Maar nog belangrijker is om je aan onze afspraak te houden.Nienke en ik hebben afgelopen week naar Love is in the air gekeken en waren tot tranen geroerd! Leuk voor een tv programma maar dit willen we niet hoor! Knuffel van ons allemaal en we kijken uit naar je volgende verslag. -
01 September 2013 - 11:26
Ina.v.Vugt:
Hallo Maurice
Wat heb je weer een mooi verhaal geschreven, elke keer weer leuk om te lezen!!!!!
Hoe krijg je het toch steeds weer voor mekaar dat je mensen ontmoet die je gaat rond leiden, en ook tijd voor je nemen, knap hoor.
Maar Maurice, wat maak je toch weer veel mee in dit verhaal.
Veel plezier verder hoor en tot de volgende keer.
Groet Ina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
