Rio de Janeiro to Salta

Nog nagenietend van de goede tijd en de vele avontuurlijke belevenissen in het idyllische dorpje Paraty stoom ik mij klaar voor de stad van de sfeervolle straatfeesten, het zalige strand, de glansrijke zon, de zoute zee, de eindeloos schone dames en de mogelijkheid tot de vele culturele activiteiten, welke ik iets meer achterwege heb gelaten - Rio de Janeiro!
Weg van de vele rabiesstraathonden, de koters die je tijdens het drinken van een biertje op straat lastig vallen door je te knuffelen en vervolgens je rotzooi proberen aan te smeren. Overigens een slimme aanpak, doch listig. Gelukkig ben ik pienter genoeg om zulke geintjes te doorzien. Dank voor deze wijsheid mam en pap, alhoewel ik twijfel of dat van jullie afstamt;)

In Rio opnieuw een couch geregeld en die avond meteen een sambaparty meegepakt in Lapa, bekend om de streetparty's. De volgende dag een tour gemaakt door een Favela (krottenwijk) met mijn host. Zij (2 gasten) leven namelijk in een appartement met een uitzicht op een Favela. Het was een veilige wijk, aldus mijn host. Na een hevige, steile klim waren we aangekomen in de Favela, respect voor diegenen die hier wonen, want minieme waterdruppels begonnen al te verschijnen op mijn hoofd. Verbazingwekkend, want er waren in meerdere winkels en zelfs een bar. Het voelde vrij veilig, aangezien er daar politieagenten patrouilleerden. Na een fenomenaal uitzicht over de Favela en over een gedeelte van de stad keerden wij huiswaarts. Totdat voetstappen ons van achteren naderden. Op het moment dat wij de trap af wilden lopen werd er iets geroepen in het Portugees. Gelukkig was ik met mijn host, dus kon hij het vertalen. Er werd geroepen: ''staan blijven en handen tegen de muur'' , het bleken politieagenten te zijn. Ik wilde mijn portemonnee uit mijn broekzak halen, maar dit was geen optie. Alvorens ik mijn hand in mijn broekzak kon doen werd er weer geroepen: ''handen omhoog''. Nadat ze ons gefouilleerd hadden konden we onze terugweg vervolgen, veilig en opgelucht. Het bleek om drugscontrole te gaan, aangezien er nog steeds drugs gesmokkeld werd en dat buitenlanders in de Favela kwamen voor drugs. Uiteraard discriminatie, Nederland - Amsterdam - wiet.. Een foute gedachte, waar wij Nederlanders teleurstellend, bekend om staan. Maar wel weer een spannend verhaal.
Ik verbleef overigens ergens tussen Copacabana en Ipanema beach, perfect want hierdoor kon ik kiezen naar welk strand ik ging. En geen zorgen; het betreft niet alleen liggen op het strand. Ik heb een gave bike tour gedaan langs meerdere stranden en een groot meer! Prettig om weer even een welbefaamd, veelgebruikt Hollands vervoersmiddel te gebruiken.
Een andere dag zijn we met een boot naar Niteroi geweest, een stadje twee uur verwijderd van Rio. Terwijl het beeld(Christo Redentor, alswel het totale plaatje) van Rio steeds beter zichtbaar werd waren we binnen een halfuur met de boot in Niteroi. Daar naar een museum geweest, in de vorm van een ruimteschip; of een bloem die uit de aarde naar boven kwam, zoals de architect het omschreef. Het museum was van binnen eigenlijk weinig bijzonders, wat vreemde, suffe schilderijen en kunst waar ik met mijn pet niet bij kan. Maar het uitzicht was magnifiek, met name omdat het een zonnige dag was! Om de dag mooi af te sluiten zijn we naar Ipanema beach geweest om de zonsondergang te aanschouwen. Na een daverend applaus van eenieder (traditie hier bij zonsondergang) was het tijd voor eten, esfida (een soort empanada gevuld met kip), verrrukkelijk!
Een andere dag ben ik naar het strand geweest en daar over de rotsen gewandeld. Grijpend aan een rotsblok verscheen ineens bloed, gelukkig was het slechts een sneetje in mijn vinger. Maar ze bekommerden zich om mij en voordat ik het wist vlogen de pleisters om mijn oren. Overbodig.
'S avonds had ik afgesproken met een Amerikaan die ik had ontmoet in Sao Paolo, toevallig was hij nu ook in Rio. Ik ben naar zijn hostel geweest en daar andere gasten ontmoet en mee uitgeweest. Helaas waren we te laat voor een sambaparty op straat, maar er was voldoende bier en vlees, een schrale troost:) Maar erg gelachen! De volgende dag was tamelijk zwaar, maar een warme douche deed wonderen. En aangezien het buiten regende kon ik mooi binnen blijven, nog een uurtje slapen, met het getik van de regen en de geluiden uit de Favela op de achtergrond en verder de hele dag luieren, series kijken etc. Mijn plan was echter om naar een surfcamp te gaan, waar ik mijn reis begonnen was, maar het weer was te slecht, stormachtig, dus onmogelijk om te surfen. Het surfcamp dus maar gecancelled en gelukkig kon ik hier verblijven (gratis) en mijn geld besteden aan andere dingen; bier en caipirinha's, ook een goede investering.
Gelukkig regende het slechts 1 dag en genoot ik de volgende dag dus volop van een zonnige dag en tegelijkertijd had ik mijn t-shirt weggewerkt. Niet in de vorm van strijken of opvouwen o.i.d. maar ik liet de kreeft herrijzen. In iets minder cryptische taal, ik was knetterverbrand! Maargoed, mijn hosts hadden lotion, zodat ik mij klaar kon stomen voor de volgende zonnige dagen, want de voorspelling leek prima en bleek uiteindelijk ook zeer goed te zijn!
Dit appartement voelt als mijn huis, want zij zijn minimaal present, alles is tot mijn beschikking, ik kan doen en gaan waar ik wil en voel me prima thuis op zo'n luxe locatie.
Ook deze keer werden mijn kookkwaliteiten op de proef gesteld. Ik heb hier immers bijna elke dag gekookt voor hen, omdat zij meestal moesten werken overdag en ik met plezier een gerecht bereid. 1 maaltijd bestond uit rijst met vlees. Volgens mij was het koeienvlees, maarja het was i.i.g. erg sappig en goed smakend vlees, maar ontiegelijk taai. Als een echte holbewoner, of liever gezegd als een Australopithecus trachte ik het vlees achter mijn kiezen te krijgen. Kauwend, uiteenrukkend probeerde ik het vlees te verwerken, net als poema´s wanneer zij net een vers, onschuldig hertje gevangen hebben en vechten om het vlees. Na een flink gevecht was ik erin geslaagd om het naar binnen te werken. Het kostte mij zoveel energie, dat ik opnieuw honger had na de maaltijd, maar ik beheerste mij, aangezien ik las in de reacties dat ik een bolle kop had gekregen;)

Nog een ietwat minder charmant verhaal, maar ook onderdeel van mijn reis. Op een dag had ik behoorlijk wat vlees naar binnen gewerkt, een overschot voor mijn darmen die dit kennelijk moeilijk konden verwerken. De oplossing hiervoor is meestal het watercloset. Na uren persen en de nodige rollen wcpapier te hebben verwerkt had ik problemen met doorspoelen. Verstopt, shit!
10 keer doorspoelen, hielp niet. Met een stokje porren werkte ook niet, aangezien de hoek onmogelijk was. Toen maar chemische troep erin gegooid, want dat kon ook weleens helpen oplossen. En waarempel na vele doorspoelpogingen stroomde het water naar beneden, het riool in. Een opluchting voor mijn hart, want ook al voelt het als mijn huis ik blijf tenslotte een gast! Al met al was het best spannend, want ik had bijna de hoop al opgegeven. Maar achteraf was het ook wel weer amusant.

Om niet alleen naar het strand te gaan dezer dagen had ik een Braziliaans meisje(Patricia) via couchsurfen gevonden. Althans zij had mij benaderd. Ironisch, want ben met haar naar een Spaanse en Ierse bar geweest, niet bepaald traditioneel dus;) Super gezellig gehad met haar en ze was leuker dan ik dacht (speciaal voor jou broertje).
Mijn laatste avond in Rio, dat moest uiteraard groots worden uitgepakt. Het plan was om met mijn host te gaan, maar toen sprak ik een voorgaande host die mij uitnodigde voor een party met gratis entree. Natuurlijk beter. Uiteindelijk ben ik met haar op stap geweest, want mijn host was erg moe. Uiteraard had ik Patricia ook uitgenodigd om te komen. Een sfeervolle club, eerst live samba, toen electronica en op het eind nog funky muziek. Om 02.00 ging mijn voorgaande host al naar huis, maar dit was natuurlijk geen tijd voor mij om de plek te verlaten, zeker omdat het de laatste avond was. Fijn mijn avond kunnen doorbrengen met Patricia en voordat ik het wist sloeg de vonk over. En nee het was niet de caipirinha! Gelukkig kon ik bij haar slapen, want alleen naar huis of met een taxi zag ik niet bepaald zitten om 4 uur ´s nachts in Rio. Ze woont in een prachtig appartement met een zwembad, uitzicht op een verlichtte Christo Redentor en zelfs een bar, bomvol met drank. Paraty was paradijselijk, maar dit deed er zeker niet aan onder;) Met mijn nieuwe geliefde de volgende dag op het strand gechilled. Ook wel leuk een keer i.p.v. iedere dag alleen rondkoekeloeren. Alhoewel ik mij nooit verveelde hoor. Die dag mooi afgesloten met ongelimiteerd pizza´s eten, zooo lekker! Een betere dag kon ik mij niet wensen, alhoewel ik met pijn in mijn hart afscheid heb genomen van Patricia. Mijn eerste echt leuke, korte vriendinnetje!
Mijn hosts brachten mij ´s avonds naar een plek waar een bus direct ging naar het vliegveld, ideaal en iets makkelijker voor mij dus. Ook een Wifi inlogcode gekregen van hen, zodat de 3 uur wachttijd wat sneller ging.
De vlucht was kort, omdat er natuurlijk nog ´love in the air´ was, zoals dat programma Irma;), maar ik moet me helaas aan mijn afspraak houden en verder reizen.
Een traan rolde bijna over mijn wangen, mijn ruisje in mijn hart klopte een paar keer extra, mijn klieren in mijn hals zwelden nog eenmaal op, weg uit Brazilie, dag Patricia, feijoada, acai, licuados, avocados, esfiha en doei caipirinha's en alle overige positieve punten die ik al eerder heb benoemd.

Salta
De vlucht, een greep uit mijn lijf, want ik moest even 400 euro's neerleggen, waar ik hier normaal ca. een maand van kan leven. Wel chill dat ik via Buenos Aires reisde en daar nog even een dagje kon doorbrengen met een Colombiaanse die ik eerder had ontmoet, anders moest ik nl. 8 uur wachten op het vliegveld. Ik arriveerde ´s ochtends om 5 uur, dus eerst nog even lekker kunnen slapen tot 12 uur en toen rustig aan gaan lunchen bij een goed restaurant(milanesa van 30cm met friet op, soort van schnitzel met kaas en tomaat. We wilden eerst naar een museum gaan, maar daar was net te weinig tijd voor aangezien mijn vlucht om 17.55 ging. Ik had geen pesos, dus zij trakteerde en wilde geen geld, geweldig voor elkaar dus, althans dacht ik.
Na de lunch was het tijd voor mijn vertrek naar de luchthaven. Ik had niet voldoende geld voor 2 bussen, dus moest eerst een stuk lopen. Toen begon de tijd te tikken en gokte ik erop dat ik in 1 bus door kon met wat minder geld. In de bus probeerde ik een briefje van 2 te ruilen, want je kunt alleen betalen met munten. Na een aantal mensen gevraagd te hebben (iedereen heeft een pasje) zei een vrouw: ´´ik heb wel munten, die mag je zo hebben!´´ Waarop ik natuurlijk antwoordde: ´´Muchas gracias senora´´:) Voordat ik mijn 2e bus had bereikt was ik 5 blokken te ver gelopen. Uiteindelijk zat ik in de laatste bus met nog 50 minuten over (1 uur van te voren aanwezig), maarja dat is niet per se nodig. De rit zou ca. 15 minuten duren, maarja er was natuurlijk veel verkeer.. Op gegeven moment was het al 17.20 en toen maar eens gevraagd: ´´hoelang nog?´´ Waarop hij zei: ´´We zijn al gepasseerd´´.. Toen dacht ik echt, stuk onverlaat, waarom zeg je dat niet even.. Nouja toen dus mijn bus moeten wisselen en je raadt het al, eenmaal aangekomen, te laat! F*ck! Het moest een keer fout gaan, erg balen dus. Maarja mijn vlucht omgeboekt, 60 dollar naar de filistijnen, viel me enigszins nog mee. Toch had ik hier een leuk casino avondje voor kunnen hebben.. Een meevaller, mijn volgende vliegtuig ging 3 uur later, dus kon me mooi paar uurtjes vervelen op het vliegveld, maar wederom mijn eigen schuld/pech. Kon wel fijn liggen op het vliegveld, niet de meest luxe, comfortabele plek, namelijk op de grond, maar beter dan 3 uur zitten.. Ik had daar ook wifi dus mooi ff kunnen internetten, waardoor de tijd snel voorbij ging.
De vlucht verliep voorspoedig en ik had een prachtig uitzicht van het nachtelijke Buenos Aires, niet heel gek dat ik verdwaal(zie foto over een paar dagen). Na 2 uurtjes was ik al in Salta(23.30) en toen direct mijn host gebeld. Alhoewel ik eerst 4 combinaties van nummers moest proberen, alvorens ik haar kon bereiken, maargoed er waren behulpzame mensen op het vliegveld. Na een halfuur stroomde het vliegveld echter leeg, eigenlijk was er niemand meer op het vliegveld, op mij na. Overigens wel leuk om ´s nachts alleen te zijn op een vliegveld, voelde beter dan een grot;) Mijn plan was om een taxi te nemen, maar toen zeiden mijn hosts: ´´we komen je wel ophalen´´. Na een aantal minuten alleen wachten op het vliegveld naderde er een dikke, grijze bak - 4x4 - vanuit de verte. Hij kwam tot stilstand bij het vliegveld. Het waren mijn hosts, nice! Die nacht meteen een mini-tour gehad door Salta, o.a. een uitzicht van een berg gehad over de gehele stad, beeldig! De stad heeft immers 800.000 inwoners, dus dan hebben jullie enig idee van de grootte.. Ik verblijf hier bij een familie die een hostel runt, maar wanneer ze een plek vrij hebben is het mogelijk om te couchsurfen. Alweer een vriendelijke familie, gastvrij, behulpzaam etc. ze geven eten, drinken, een prima slaapplek, eigen badkamer, tv, kortom ik klaag niet!

De volgende dag fris, vrolijk en uitgerust opgestaan. Ik was klaar voor een nieuw avontuur, de quebradas - de ravijnen. De weg erna toe was een peulenschil voor mij, 1 bus, die rechtstreeks naar de quebradas ging, niet te missen. De quebradas is een soort natuurreservaat met bergen en wandelpaden. Na ca. 500m. zag ik zoveel paden dat ik voor de zekerheid ff na ging vragen of er geen map was, maar dit was onnodig, het was immers simpel om de weg terug te vinden, alsmaar omlaag. Dus ik begon met vreugde aan deze tocht. Na een aantal minuten splitste de wegen in smallere paden en rotspaden. Ik wilde graag opwaarts, omdat vanaf daar het uitzicht het mooiste is. Op een gegeven moment werden de paden smaller, struiken dichter en was het erg lastig, soms onmogelijk om er doorheen te komen. Dus ik moest mij soms wringen tussen de struiken. Iedere keer dat ik hoger ging dacht ik dat ik op de top van de berg was, maar dit was dus niet zo. Uiteraard wilde ik het meest mooie uitzicht, dus ik maar verder klimmen. De paden werden steeds slechter en ik begon mij dan ook af te vragen of dit wel een toeristische/toegankelijke route was, aangezien ik niemand zag of hoorde. Maarja ik wilde naar de top! Het was behoorlijk warm, maar ik was voorbereid met brood, kaas(gesmolten) en 1 literfles water, die ik uiteindelijk nodig had.. (Ultimate survival, water is het belangrijkste). Na 2 uur te hebben geklommen was ik nog steeds niet op de top en ondertussen had ik al heel wat paden bewandeld, struiken aan de kant moeten duwen, creatief moeten wezen hoe ik op een bepaalde plek kwam, maar het ging allemaal goed, wel wat krassen op mijn arm. Na een tijd dacht ik, misschien is het handiger met een machete, maarja die lag natuurlijk niet voor het oprapen. Mijn machete was een stok. Werkte best oke! Op een gegeven moment was ik bijna op de top, bezweet en onder de rotzooi van de struiken, bomen en overige natuurmaterialen. Ik was tamelijk moe van al het geklim, dus eerst even uitrusten. Vanaf toen begon eigenlijk pas het meest bloedstollende verhaal, namelijk de weg terugvinden. Ik liep continu fluitend de berg op, want hogerop gaan is nooit zo moeilijk, maar de weg terugvinden bleek toch niet zo simpel als ik dacht. Dus daar stond ik, boven op de berg, een topuitzicht, omringd door een aantal paarden, maar ik was wel verdwaald. Oops.. Alhoewel ik een aantal orientatiepunten wist te herinneren. Echter moest ik deze eerst kunnen vinden. Aangezien ik door struikgewas was gelopen kon ik mijn eerste pad al niet meer vinden. Na tientallen meters dacht ik: dit herken ik niet, waardoor ik maar weer terugging naar de top. Toen opnieuw een route geprobeerd, maar ook deze liep volgens mij richtingsgevoel verkeerd. Zoals een oud spreekwoord luidt, driemaal scheepsrecht, slaagde ik er inderdaad in de derde keer een pad te vinden, die enigszins bekend voorkwam. Het angstzweet stond inmiddels op mijn hoofd, want het was al 16.00 uur en in Rio was het al om 17.30 uur donker.. Aangezien mijn tocht rond 13.30 uur begon had ik nog een lange weg te gaan. En als ik iets niet wilde was overleven in het donker, mijn waterrantsoen was namelijk minimaal, een paar slokken. Echter had ik het water hard nodig, want het was behoorlijk heet. Voedsel had ik nog voldoende, maarja de gedachten van overleven verwijderde ik snel. Alhoewel ik natuurlijk wel wat ervaring had opgedaan in een grot op een berg. Maar hier waren slechts struiken, bomen, grassen, rotsen en paarden. Ik had nog een hele weg te gaan, dus ik dacht ik moet vort maken. Mijn wandeltempo ging dus iets omhoog, maar mijn brein bleef goed intact, omdat je nooit in paniek moet raken. Na een aantal minuten te zoeken herkende ik een open locatie, waar ik had staan genieten van het uitzicht. Vanaf daar was het onmogelijk om een pad te vinden, ik moest dus ergens omlaag gaan en volgde de zon, want dat was de goede richting. Ik wurmde mij tussen de doornenstruiken met flink wat lijf en kleerscheuren, maarja alles beter dan hier overnachten. Zo nu en dan gleed ik ook uit en moest ik mij dus vastgrijpen (soms aan doornenstruiken) om niet als een kogel naar beneden te rollen. Dan was ik immers verder van huis, of misschien ook niet.. Na weer een halfuur te hebben gestruind zag ik opnieuw een orientatiepunt, een dikke drol van een paard. Toevallig had ik een foto van die drol gemaakt, toeval of het lot, geen idee. Er lag namelijk overal poep, maar deze herkende ik.. Maar voelde goed, want ik was weer een stapje dichterbij. Andere herkenningspunten waren, boomstammen, sommige kaktussen en dus de zon. Na een uur was ik aardig kapot en moest heel ff rusten, voor mijn gevoel was ik al over de helft. Naar beneden gaat immers altijd iets sneller. Na weer wat gelopen te hebben kwam ik aan een andere kant van de berg uit, de juiste kant, want ik zag huisjes met een zwembad die ik voorheen had gezien. Wat een opluchting! Het was mij dus mooi gelukt, ondanks dat ik verbrand was, onder het bloed zat, overal doornen had en mijn shirt ook enige gaten had, die er voorheen niet inzaten. Ik moest echter nog wel een beetje speuren, maar verdwalen zou mij niet meer gebeuren. Toch was het lastiger dan ik dacht, want ook hier waren onbekende gebieden/paden voor mij, maarja ik dacht: boeiend, gewoon erdoor heen sjouwen en niet aanstellen om een paar doorns. Na ca. 1,5 uur zag ik mensen lopen en toen vloog alle stress weg en kon ik genieten van het zinderende avontuur. Ik vroeg voorbijgangers om een foto en toen zeiden ze: verblijf jij niet bij Maria( is mijn host)? Bleken het mensen te zijn die daar ook verbleven, super toevallig. Kon dus mooi mijn verhaal delen met hen en terugreizen. ´S avonds was ik uiteraard kapot, zowel lichamelijk als geestelijk. Wat ik nodig had was, een douche, wat eten, een naald en een pincet;) Daarna toch nog even naar de stad geweest met Maria(10 min. van hier). Mijzelf en Maria maar getrakteerd op ijs, maarliefst een halve kilo;) En dat voor maar 4 euro.. 1 dollar is nu namelijk 9 pesos waard.
Na een majestuese nacht slapen heb ik heerlijk, rustig ontbeten met Maria en haar moeder. Leuk zitten praten over onze cultuur, maar niet te vergeten over tuinen, parken etc. De mensen zijn altijd erg geinteresseerd! Die dag met een kabelbaan een andere berg opgeweest om de stad vanaf een andere plek te overzien, erg mooi. Voor de zekerheid even nagevraagd of ik een map nodig had, maar hier was het haast onmogelijk om te verdwalen, zolang ik op de bestrating bleef. Dit advies heb ik ook maar opgevolgd. Boven op de berg was een fitnessplek met muziek, gesponsord door de regering, om beweging te stimuleren. Daar ook maar even mijn armen en benen gestrekt en met een ventje van 15 uit Salta gepraat. Ik zie er tenslotte niet uit als een Saltena, vriendelijk volk hier. Echter is men wel sober gekleed, niet bepaald extravagant, zwart, grijs en donkerblauw zijn de overheersende kleuren. Vreemd voor mij, want de zon schijnt iedere dag volop en nog lopen ze met truien en jassen aan, terwijl ik gewoon in een korte broek, t-shirt en slippers rondhuppel. Dat blije rondhuppelen kostte mij wel een aanval van een doorgedraafde hond in mijn been, alhoewel hij gelukkig niet zijn hele gebit in mijn kuit kon zetten en hij dus nauwelijks beet (geen wond, bloed of een ander dramatisch verhaal). Blijkt hier normaal te zijn dat de honden mensen bijten, aangeraden werd om eromheen te lopen.
Een andere dag heb ik een antropologisch museum bezocht, boeiend om wat over de cultuur van de oud-bewoners te lezen en hen materialen/gereedschappen te bestuderen. Na dit zware museumbezoek heb ik heerlijk in een park ´´Lonely planet´´ van Bolivia gelezen om even mijn hersenen tot rust te laten komen, te genieten van het zonnetje en zodat ik een beetje weet wat ik wil bezoeken in Bolivia. Die avond een flinke maaltijd bereid, namelijk voor 7 personen.. Uiteraard veel groenten gebruikt, voor hen onwennig, maar ze vonden het heerlijk!
Na 3 dagen moest ik helaas verhuizen, aangezien het hostel volgeboekt was. Ik kon ook in een grot slapen, althans zo noemden zij dat. Hun broer slaapt nl. in de schuur, maar voor mij was dit natuurlijk nog steeds prima:)
Omdat ik een uitgebreide maaltijd had bereid wilden zij mij ook een typische maaltijd uit Salta laten proeven, genaamd locro wat zij normaal maar 2x per jaar eten (veel werk). Soep met mais en daarin een halve koe. Van allerlei vlees zat erin, incl. botten en het belangrijkste ingredient: koeiendarmen. Voor de nuchteren onder ons, die liever vertrouwd eten (boerenkool) raad ik het aan om het een keer uit te proberen. Het was namelijk prima te vertoeven!
Vandaag ben ik opnieuw naar een museum geweest, wat over de hoge bergen, vulcanen en de Inca´s ging. Een zeer interessante geschiedenisles, wat men mij nooit heeft voor kunnen prikkelen in de schoolbanken. De Inca´s leefden bijvoorbeeld op een hoogte van 7000m, waar men o.a. ook schoenen had gevonden (gemaakt van leer en wol). Producten afkomstig van de lama, tevens hen transportmiddel en voedsel. Ze hadden wel 1 aparte traditie, namelijk wanneer een belangrijk persoon overleed werden er kinderen, gewaad in zeer mooie kledij, dronken gevoerd, vervolgens wanneer ze sliepen, werden ze verbrand; als offering aan hen god, die hen daarvoor bescherming en welvaart gaf. Bijzonder en erg indrukwekkend allemaal, heb ook een lichaam van een Inca gezien. Blij dat ik dit heb gezien voordat ik naar Bolivia afreis, want nu heb ik tenminste een beter beeld bij dat geschifte, maar intelligente volk.

Mijn ´plan´: ik verblijf hier nog tot ca. maandag.. Geen idee wat ik nog allemaal ga doen, maar ik leef per dag. Een ding is zeker, genieten en lekker eten en drinken;)
Daarna vertrek ik naar Bolivia om het een en ander te ontdekken en beleven.

Ciao ciao!!