Salta to Sucre (Bolivia)

Hola!!

Momenteel bevind ik mij in Bolivia, tussen de kabouters, het Madurodam van Nederland, doelend op de lengte van de bevolking. Ik steek overal met kop en schouders bovenuit, i.i.g. figuurlijk. Mijn pupillen staan continu op scherp om hoogtes juist in te schatten.

Fijn om te horen dat mijn verhalen goed worden ontvangen. Dit geeft mij natuurlijk inspiratie en motivatie om enige aandacht in mijn verhalen te spenderen. Ik verkeer overigens nog steeds in goede staat, dus laat die zorgen maar van jullie schouders vallen. Alhoewel mijn keel afgelopen dagen werd gegrepen door een infectie o.i.d., waar ik momenteel nog steeds mee rondloop. Daarom gisteren naar een Farmacia gegaan en Ibuprofen meegekregen, een vertrouwelijk medicijn. De oorzaak van deze ongein: geen reiniging meer van caipirinha´s.. Of misschien heeft stof, kou en de hoogte mij de das omgedaan.. Ik heb nl. aardig wat stof gehapt de laatste paar dagen. De hoogteziekte betwijfel ik, aangezien ik de hele dagen op cocabladeren kauw, als een echte Boliviaan.

Salta
Mijn Spaanse vaardigheid groeit met de dag, wat goed van pas kwam aangezien ik terug was gegaan naar de plek des onheils, de Quebradas. Ik had toch een speciale band met die plek, vandaar dat ik het nog graag een keer wilde bezoeken. Ditmaal om op een paard te hobbelen, aangezien dit ook 1 van de dingen was die ik wilde doen. Voordat ik het paard besteigde kreeg ik al een nieuwe titel, Amigo! Een toffe peer, mijn paardenbegeleider. Hier kwamen mijn Spaanse prestaties goed van pas, want een goede conversatie is nooit weggenomen. Leuk zitten praten over bloemetjes en bijtjes, struiken en gewassen en over bomen en paarden, want hij was tenslotte ook een liefhebber van de natuur. Weer wat interessante feitjes geleerd, bijvoorbeeld over Cortaderia selloana (pampasgras) - zie google. Pampa´s zijn grasvelden; die volop te vinden zijn in Zuid-Amerika. En Cortaderia stamt af van cortador, wat snijder betekent, het gras is namelijk vlijmscherp. Na een uurtje te hebben genoten wilde ik nog even de wijde natuur in, alleen. Deze keer koos ik echter voor de ´standaard´ route, de makkelijkere, minder avontuurlijke route. Maar desalniettemin was het een prachtige wandeling! Verschillende fauna en menig flora was aanwezig, eerlijk gezegd mooier dan mijn paardenpoeproute.. Eenmaal moest ik een smal pad passeren, echter blokkeerde een koe met hoorns mijn weg. Deze grote jongen had zijn hoorns gespitst, op mij, dus ik heb toen maar even gewacht totdat het gevaar was geweken en ik mijn weg veilig en heel kon vervolgen. Gespiest worden door dit snoezige beest vermijdde ik liever, schrammen en wonden van doorns vond ik wel voldoende.
Toch had ik genoeg energie over om nog iets te ondernemen. De Quebradas had ik ondertussen wel gezien, dus ik ging terug naar het centrum van Salta, waar mijn host is. Ik wilde nog eenmalig een uitzicht over de stad, maar hiervoor moest ik wel 1050 traptredes beklimmen, maar zoals de oude generatie altijd zegt: ´´je bent jong en je wilt wat´´. Eenmaal boven aangekomen eerst maar ff uitgerust, want het was best pittig en voornamelijk warm. Ik zat net 1 minuut en toen hoorde ik iemand roepen: ¨Mauricio´´. Bleek het de vader van mijn hosts te zijn. Hij werkt daar als monteur, want er is ook een kabelbaan. Je raadt het al, mijn terugweg mocht ik mooi gratis naar beneden met de kabelbaan:) Ideaal, want mijn suikerspiegel was behoorlijk aan de lage kant. Honger als een paard, keerde ik naar hen huis en wat stond mij te wachten: vlees! Meer dan welkom. Na de maaltijd wilde ik even gaan rusten. Ik opende de deur van de garage en vanuit mijn ooghoek zag ik iets glinsteren, het bewoog, een ongevraagde verschijning, een onwelkome gast, een muis?, nee, een vieze feyenoorder, uhm kakkerlak. Bah, direct mijn host geroepen en het probleem opgelost. Hoe? gewoon doodtrappen..

Mijn plan was om hier tot zaterdag te blijven, want ik had het meeste wel gedaan en gezien. Totdat zij mij vroegen of ik het leuk vond om mee te gaan op een familieweekend. Dit sloeg ik natuurlijk niet af. Dit was een ultieme kans om echt cultuur te snuiven, te proeven en te beleven! Om 10 uur ´s ochtends zouden we vertrekken, dus ik was om 10 uur klaar voor vertrek. Maar ik was even vergeten dat ik in Zuid-Amerika was en die tijd natuurlijk niet klopte;) Uiteindelijk vertrokken we om 13.00 uur, maar gelukkig kon ik in die tijd mooi mijn overige 9 doorns verwijderen.
Met de 4x4 met zijn achten op pad geweest naar Palma Sola, de provincie Jujuy. Het was niet de meest eenvoudige route, aangezien we een kortere route door de bergen namen. Af en toe moesten we rijden door beekjes/riviertjes, wat gelukkig geen probleem is voor een 4x4. Verder gereden langs kippen, schapen, paarden, koeien en kalveren en prachtige kleuren rotsen (geel, blauw en rood). Na een aantal kilometer in de bergen zagen we opeens een oude knakker op een fiets, die op zijn dooie gemak de bult op fietste, ongelooflijk. Blijkbaar woonden hier dus mensen en later bleek dit inderdaad zo te zijn. Gearriveerd in een klein dorpje, was het lunchtijd. Milanesa en bier! Niet verkeerd na een lange, hobbelige weg, achteruitkijkend. Die Saltena´s weten wel hoe ze vakantie moeten vieren.. Na nog een halfuurtje te hebben gereden kwamen we aan rond 18.00 uur bij een huisje, midden in de natuur, muisstil! Die avond rustig aan gedaan en rond 22.00 uur naar een restaurant 20km verderop gegaan. Goed gegeten voor slechts 4 euro.. Ik hoefde overigens niet te betalen, luxe dus weer! De volgende dag zijn we een wandeling door de bergen gaan maken met een gids. Vertelde interessante dingen over de Aboriginals en Spanjaarden. Er was bijvoorbeeld een dorp die de Spanjaarden veroverd hadden. Aboriginals hadden deze echter 2 keer terug veroverd, omdat zij allerlei routes hadden om bij het dorp te komen (via de bergen, midden door de natuur). Echter keerden de Spanjaarden iedere keer terug en plaatsen zij verkenners op de bergen om de routes van de Aboriginals te spotten. Hierdoor ontdekten zij uiteindelijk hen route en werden de Aboriginals in dat gebied uitgeroeid. Tijdens de rondleiding zouden wij overigens ook jaguars kunnen tegengekomen, helaas slechts poep gevonden. Na deze tour zijn wij terug naar onze cabana(huisje) gegaan. Toen was het tijd voor een asado, met kilo´s vlees! Ik heb mijn bijdrage geleverd door gebakken aardappels te maken (zoals jij ze bereidt mam). Deze ´´papas Holandesas´´ had ik namelijk al een keer eerder gemaakt en vonden ze heerlijk! Na een gevuld buikje zijn we naar een rivier/beekje toegegaan. Leuk gespeeld in het water, dammen gebouwd en gechilled met hen! Het was 30 graden, dus dan kun je inbeelden hoe blij ik hiermee was. Ook nog wat Hollandse sporen nagelaten, en nee niet hetgene wat je een ´behoefte doen´ noemt, maar in de vorm van een voetafdruk. Mocht er over 1000 jaar een gigantische vulkaanuitbarsting uitbreken, dan kan men een versteend Nederlands voetspoor bewonderen en word ik misschien ooit nog beroemd in de geschiedenisboeken.

Die avond een kaartspel gespeeld, loba - soort duizenden. Weer veel gelachen, en vele koekjes gegeten, want die eten ze hier graag. 5 pakken koekjes eten (veelal zoet) is normaal.. (10-15 p.p). Natuurlijk mocht maté niet ontbreken, een traditionele warme drank in Argentinie. Die avond afgesloten met zelfgemaakte pizza´s op een buitenoven! Hun weekend draait immers om bergen met eten en altijd: tranqilo (rustig). In de vakantietijd kent men geen haast, paniek, tijd, stress of iets dergelijks. Ik heb hier dus genoeg rust gehad en was dus volledig opgeladen! Wees dus niet gepikeerd neef(je) ;)
Toen nog 2 dagen gebleven, beetje gerelaxed en rondgefietst daar, helaas niet op een elektrische fiets, maar de gewone trouwe tweewieler. Het was namelijk te heet om mij in te spannen, 30 graden.

Na flink wat rust moest ik op een belachelijk vroege Zuid-Amerikaanse tijd opstaan, 6 uur in de ochtend. Ik vervolgde mijn reis naar Tilcara, de Grand Canyon van Zuid-Amerika, alleen dan ietsje kleiner. Adembenemend, was het niet de hoogte die mijn adem wegnam, danwel de schoonheid van de gebergte. Die dag ook naar een ander plaatsje gegaan, Purmamarca, om de zevenkleurige bergen te bewonderen. De regenboog is fascinerend, maar of die tegen dit uitzicht op kon, nee.. Wat een uniek plaatje was dit. Ik heb er simpelweg staan staren en mijn ogen uitgekeken. In Purmamarca een Koreaan uit het zuiden (Yong - naam) ontmoet die toevallig in het zelfde hostel verbleef. Met Yong daarna naar de Garganta del Diablo (de keel van de duivel) gegaan, een waterval, 5km verwijderd van het hostel. De tocht was niet bepaald eenvoudig, 1.5 uur door gebergte hiken en eenmaal aangekomen bleek het een pietluttig straaltje waterval te zijn, maarja ik was natuurlijk verwend door de Iguazu watervallen. Desondanks was de route ernaartoe zeer mooi. Een ´must´ was onder de waterval staan, een enorme kracht en vooral ook ijskoud, maar i.i.g. wel verkoelend. Mijn klapperende tanden en bevende rillingen galmden nog een tijd na door het ravijn, maar ik was blij dat ik eronder heb gestaan, tenslotte ben ik hier maar eenmalig.

Iruya, een vreedzaam dorpje tussen de bergen, weg van de digitale wereld. Dit bezocht met 2 Fransen en Yong. Een van de mooiste bustochten door de bergen, continu genoten van het uitzicht. Dit was o.a. het beeld dat ik had bij Zuid-Amerika, enorme bergen waarbij rotsen ieder moment naar beneden kunnen donderen, smalle wegen waarbij je niet graag uit je raam kijkt aangezien de afgrond op je wacht. Mijn plan was niet om dit plaatsje te bezoeken, maar om naar Salar de Uyuni(Bolivia) te gaan. Yong ging hier later heen en toen heb ik besloten om deze plaats mee te pakken, zodat ik samen met hem een tour in Uyuni kon doen. Het leek mij ook leuk om een keer te reizen met iemand anders.
Met Yong en een Franse (43) nog een andere tocht gemaakt naar een ander nabijgelegen dorp, San Juan. De weg ernaartoe was erg zwaar en lang. 4 Straathonden volgden ons al vanaf Iruya, maar daar waren lokalen niet blij mee, aangezien zij schapen konden doden op de bergen. We moesten ze dus afschudden, onmogelijk.. Het advies: stenen gooien , en zo geschiedde, hoe zielig het ook lijkt, 1 dood schaap kost je ca. 200 euro. Eenmaal verlost van de honden konden we de berg beklimmen, een flinke hoogte, waar ik behoorlijk last had van hoofdpijn. Maarja ik had wat aspirines, dus gewoon doorgegaan. Het uitzicht was subliem, dus dat hield mij op de been. Bijna aan de top van de berg zag Yong ineens beweging vlak onder ons, een straathond. Op de een of andere manier had 1 hond ons toch gevonden, ongelooflijk. Toen maar meegenomen naar San Juan, wat nog wel een eindje weg was. Eenmaal boven op de berg ging een stroom van blijheid door mijn lijf, het was gelukt! En als beloning spotte mijn ogen een condor, heel vet! En nee, het was geen hallucinatie.. Daarna nog een uur afdalen en toen waren wij gearriveerd in San Juan, ik schat 50 huizen. Daar verbleven bij een familie die een hostel runt, supervriendelijk! Zonder elektriciteit en warm water. Daar quinuasoep op en rijst met geitenvlees gegeten, wat ook echt rook naar een geit, maar prima, aangezien onze buiken rommelden..Erg interessant om te weten te komen hoe zij leven. In het kort: groenten verbouwen en geiten (hoeden?) en in Mendoza(google) 2 maanden werken om geld te verdienen. De volgende dag bijtijds opgestaan om de hitte voor te zijn. De terugweg zou slechts 3,5 uur duren en niet al te veel klimwerk moeten wezen. Aan mijn toon kun je het al raden, we waren verdwaald midden in de ravijnen. Na 1 uur in de ravijnen te hebben gelopen liep de weg dood, alhoewel we een optie hadden, 100m naar beneden springen. Roepend om hulp voor de weg galmde slechts onze stemmen door de ravijnen. Overigens een mooie acostiek, maar dit terzijde. Terwijl de zon in onze nek stak, water schaars was, dehydratie nabij stond, de koekjes op 1 hand te tellen waren moesten we toch een besluit nemen. Of teruggaan naar San Juan om de weg te vragen, maar dit zou 2 uur duren of een andere route proberen. De gedachte van ultimate survival werd sterker, uitwringen van poep om water te winnen of mijn fles vullen met plas, ook een mogelijkheid in het uiterste geval.
Maargoed, deze gedachte verwijderde ik nog even. Ik dacht te hebben gehoord dat we een keer door het midden van een ravijn moesten. Onze route was vrij aan de rechtse kant. Aangezien ik de expert was in verdwalen, maar wel altijd de weg terugvond wilden zij nog wel een poging wagen om door het midden te gaan. We moesten dus wel terug naar een beginpunt, 1 uur lopen als een berggeit, maar teruglopen naar een bekende spot is het beste, die wijze les heb ik al meerdere keren geleerd. De benen op automatische piloot gezet en ons gewaagd naar een andere weg. En ja hoor, het was de juiste! Wederom een goed gevoel toen we een bergpad zagen die richting Iruya ging. Na 7 uur eindelijk gearriveerd, total-loss, compleet afgemat, maar we hadden het gehaald! Toen snel onze backpacktas in het hostel gepakt (hadden alleen klein tasje mee) en op een paar sec. na de bus gehaald, wat een opluchting want de bus gaat daar maar 1 keer per dag.. Een pauze meer, 10 foto´s meer of iets langer getwijfeld zou ons een dag extra hebben gekost. Vanuit de bus was het natuurlijk stukken fijner om de ravijnen te zien, spannend, maar wel weer een topavontuur!

Villazon - Bolivia
Vanuit Iruazu naar la Quiaca gereisd en vanuit daar te voet naar Villazon gegaan. Dit is namelijk de enige mogelijkheid, maar gelukkig was ik met Yong en voelde het iets veiliger. Wij arriveerden namelijk ´s avonds rond 21.00 uur. Direct een slechte indruk gekregen van Bolivia, allemaal dronken gasten die aandacht wilde. Ook al waren ze vriendelijk. Zelfs bij het ontbijt zat er een kerel bier te drinken, dronken als een toeter.
De bus naar Uyuni, een zware, schommelende en hobbelige rit. Alsof ik weer op een paard zat, alleen met een dak boven mijn hoofd, want stinken deed de bus ook. Officieel hadden Yong en ik geen zitplek en moesten dus in het gangpad zitten. Aan de praat geraakt met 3 Uruguayanen die zo aardig waren om plaats te maken voor mij en hen stoel af te staan, echte gentlewomen. Ik mag dat wel! De bus ging natuurlijk weer niet van het leie dakje, 8 uur ipv 12 uur. En wel waarom, omdat de dokterbibberbus was ingesneeuwd met zand. Gelukkig konden de bushulpjes graven als woestijnratten en ons bevrijden uit de woestijnachtige omgeving. Ook moest een keer een wiel worden vervangen, wat dus ook de nodige tijd kostte.

Uyuni
Een 3 daagse tour gedaan door verschillend landschap, overheersend woestijnachtig met wat grassen en omringd met bergen. Maar zeer veel gezien, gehoord (cumbia = muziek) en gedaan, flamingo´s, een groen en rood meer, een stenen boom van gevulkaniseerd materiaal gevormd door zand en wind, gewandeld over de zoutmeren, gelopen tussen gijzers, gebubbeld in een hotspring, geslapen in een zouthostel(ijskoud en zonder elektriciteit). Echter wijzigde op deze locatie mijn utopie over Zuid-Amerika. Mijn ziel werd gestript door de kou. I.p.v. dagelijks rondrennen in een zwembroek overheersen de koude dagen, ondanks dat de zon schijnt.

Na deze tocht naar Potosi afgereisd, 23.00 uur ´s avonds aangekomen. Gelukkig reisde ik mee met een Boliviaan(Roberto) en zijn Salvadorse vriendin. Zij hadden een hostal gefixt en ook een taxi geregeld, stukken makkelijker en veiliger dus. Volg. dag een tour door de mijnen (Cerro Rico) gedaan, heel gaaf, maar anderzijds ook triest om te zien. De werkomstandigheden zijn hier niet om te ondermijnen, dramatisch slecht, stoffig, heet, weinig eten (coca en water) en kinderen werken al vanaf 14 jaar. Ik wilde even ervaren hoe het was, dus heb een wagon volgeladen met rotsen, geen lichte arbeid. Bij ontdekking van de mijn werd er na een aantal jaar 300.000kg zilver per jaar vervoerd.
Daarna naar een toprestaurant geweest, aangezien mijn maag vroeg om eten. Typische Boliviaanse maaltijd op, supernice. Toen nog naar een museum geweest, over de geschiedenis van de mijnen, het geld, de machines, gereedschappen etc. Erg interessant, bijv: Plata betekent zilver in het Spaans, in het latijn: Argentinum, dus daar komt de naam Argentina vandaan. Op de eerste zilveren munt stonden de letters PTSI achter elkaar, Potosi.. De Amerikaanse dollar noemden ze toentertijd Amerikaanse pesos, met de letters SI achter elkaar.. het $, afstammend van PTSI, en zo nog wat andere leuke weetjes geleerd.

Sucre
De hoofdstad van Bolivia, dus niet La Paz zoals de meesten waarschijnlijk denken. Hier een gastronomische tocht gehad, bonbons gegeten, heerlijke rijstmaaltijden, pizza en fruitshakes (tumbo) op. Verder een inca trail tour gedaan, met o.a. eindigend met voetsporen van Dinosauriers, weer wat nieuws.
Vandaag naar een traditionele markt geweest, vol met truien, dassen en mutsen (letterlijk en figuurlijk). Lang genoeg getypt nu, morgen vertrek ik naar La Paz voor nieuwe uitdagingen!

Noch ik een einde aan het verhaal brei heb ik nog 1 nieuwtje, ik blijf 1 maand langer in Zuid-Amerika, anders moet ik haasten waar ik geen zin in heb. Ik ben dus met pepernotentijd terug in Nederland, ja mam en pap nog even geduld:)!

ps. foto´s, zie mijn facebook, kopieer de link hieronder, als et goed is werkt dat.
https://www.facebook.com/mauriceja1/media_set?set=a.556876021033370.1073741827.100001329324792&type=3


Adios!