Navidad en Argentina y mas

5 jaar geleden struinde ik door Zuid Amerika. Nu was ik opnieuw terug. Ditmaal bij een Argentijnse familie om samen met Joss kerst en oud en nieuw te vieren. Het latijnse bloed heeft mij nooit losgelaten. De klamme siestas, de Zuid-Amerikaanse hitte begon ik al te missen.

Kerst in Argentinie heeft wat weg van carnaval. Om 12 uur in de middag werd al een blik bier, fles wijn of champagne opengetrokken en 's avonds om 24.00 uur werden allerlei verkleedcostuums in de vorm van maskers uit de kast getoverd om daarna cadeautjes uit te pakken.
El campo, de boerderij van de familie van Joss is gigantisch. Er lopen koeien, kippen, paarden, schapen en konijnen rond. Om dit gehele terrein te ontdekken gingen we veelal met een moto of een jeep. De mosquitos vlogen om de oren en zelfs een slang slipte onder mijn teenslippers door.
Het leek op een scene uit Pablo escobar. Rijdend op een crossmotor met stuivend stof achter ons raceten we langs meterslange mais- en graanvelden waarin vossen op de loer lagen. De tig insecten verschenen in het licht van de koplampen. Plotseling verscheen een peludo. Een beest van 40cm lang met een betonhard schild. Dit beest terroriseert El campo, vanwege kuilen die ze in de grond graven, waardoor de koeien, schapen en paarden hun poten kunnen breken en ook omdat ze gaten graven in grote zakken van 50m lang waar de granen in worden bewaard. Met deze beesten willen ze dus korte metten maken. De vader van Joss (Javier) sprong van de motorbike en rende erachteraan. Toen kroop het beest in een hol en greep Javier hem net op tijd bij zijn staart en riep 'aggara Mauricio'. Binnen 2 tellen had ik de staart ervan in mijn handen en moest ik met geweld eraan trekken om het beest uit zijn hol te krijgen. Eenmaal uit zijn hol pakte Javier het beest vast, toonde het aan mij en zocht naar een middel om het beest koud te maken. Binnen de kortste tijd was het over en uit met de peludo. In ieder geval 1 plaagdier minder.
Zoals 5 jaar geleden eerder beschreven was het eten opnieuw verrukkelijk. Ik werd overladen met vlees en als special guest, alsof ik de Nederlandse koning cq prins pils was, kreeg ik vaak als eerst een homp vlees, die nauwelijks op het bord paste.
Er was slechts 1 typisch kerstgerecht dat mij iets minder beviel. Deze specialiteit heet pandulce oftewel zoet brood. Ik noemde het panseco. Omdat het kurkdroog was. Gelukkig was er voldoende rode wijn om de droge smaak te verwijderen.
Na El campo gingen we naar America, een dorpje waar de ouders vandaan komen. Om 23.00 uur kwamen we aan om naar de boerderij te gaan waar we oud en nieuw zouden vieren. Toen we aan kwamen rijden zagen we een andere auto op het terrein rijden, wat verdacht was. Het bleek een gaucho te zijn die met een zaklamp aan het schijnen was. De stroom was blijkbaar uitgevallen, vanwege een storm. Oud en nieuw zou de volgende dag misschien dus niet gevierd kunnen worden op die locatie. Op oud en nieuw gingen Joss en ik vele vrienden van haar bezoeken en bezochten we opnieuw een prachtige tuin met een zwembad. Een goede manier om het jaar af te sluiten. Gelukkig werkte 's avonds de stroom weer op de boerderij en konden we gelukkig alsnog oud en nieuw vieren, waarbij allerlei lekkers was klaargemaakt en we het nieuwe jaar inknalden met champagne! Helaas geen vuurwerk en oliebollen dus.
Alhoewel ik had gedacht dat het vlees wellicht mijn keel uit zou komen, verraste iedere asado mij opnieuw. De laatste dag voor El calafate eindigden wij bijv. met een verse Cordero (lam) van 3 maanden oud. Dit lammetje kwam van de opa's boerderij van Joss, die overigens vele prijzen had gewonnen voor de kwaliteit van zijn lammetjes en schapen(wol).
Aangezien het 30-35 graden was in BA, gingen we bijna iedere naar een zwembad, al dan niet van vriendinnen van Joss of op El campo zelf. Een heerlijk vakantiegevoel!

Perito moreno, een glacier in Patagonië van 50m hoog en 30km lang. Deze glacier laat soms ijsbrokken vallen, wat een enorme knal in het water geeft en dat lang nagalmt omdat het omringd is met besneeuwde Andesgebergten. De vormen van glacier zijn o.a. gespleten door de wind. Een spectaculair natuurverschijnsel.
Vanaf El Calafate namen we een bus naar El Chaltén, het hikeparadijs. Een en al hippiegedoe, met mannen met langeharen, baarden, rasta's en vegetarische restaurants. De 1e dag hiketen we 6 uur langs prachtige soms met sneeuw bedekte berglandschappen, in de zon. Een korte broek en t-shirt voldeed. De dag erna gingen we opnieuw op pad voor een 25km (ca. 8 uur) verre hike, met een zelfgemaakte groentetaart door Joss en mate. Met enthousiasme had ik mijn zwembroek aan. Echter na ca. 1,5 uur keerde het tij om, de lucht brak los en de zon verliet ons. Regen en wind belaagden ons. En al gauw werd het flink kouder. Maargoed we wilden naar de top. De laatste bergbeklimming was zeer steil en ondertussen kreeg ik last van mijn knieën, m.n door de kou. Omdat het regende en steeds harder begon te waaien adviseerden andere beklimmers ons om niet naar de top te gaan, omdat je geen zicht had op de lagune, het gevaarlijk was met de wind en zij bang waren. Aangezien ik het al kou had keerden we om. Deze 3,5 uur terug waren teisterend. Vooral het laatste anderhalfuur was minder leuk. Als Gandalf met een stok in mijn hand strompelde ik als een oude opa naar beneden en iedere 10 minuten moest ik stoppen om mijn knieën op te warmen en te masseren. Bij iedere stap leek het alsof Thor erop sloeg met zijn hamer. Andere beklimmers keken mij continu raar aan, alsof ik een clowspak aan had. Het laatste uur trok de wind nog meer aan en regende het steeds harder. Uit medelijden gaf Joss zelfs haar broek aan mij om enigszins mijn benen warm te houden. Een warm gebaar. Na 3,5 uur arriveerden we, alsof ik een marathon had gelopen, met pijn maar verheugd. Een chocolademelk en een wafel gingen er als warme broodjes in. Na een groot stuk vlees te hebben gegeten was mijn lichaam lichtelijk hersteld. De hike was overigens schitterend. We liepen langs verschillende begroeide landschappen, waar veel groen en kleine beekjes, riviertjes waren.
Nu vliegen we naar Bariloche en verblijven we nog ca. 10 dagen, 5 dagen met een vriendin en vriend van Joss. Daarna keren we alweer terug naar Buenos Aires om nog even te genieten van de Argentijnse zomer met 35 graden! Adioss